De verliefde asperge !
Ik lag met jou in hetzelfde
bed.
We sliepen wel rechtop.
Jij stak er net wat bovenuit.
Vandaar jouw blauwe kop.
'k Was stapel op jouw lange
lijf,
dat mag je nu best weten.
Ik vond jou echt een
reuze-wijf:
gewoon om 'op-te-vreten'.
Laatst droomde ik de hele
nacht,
aan één stuk door van jou.
Jij werd mijn bruid, mooi in
het wit,
omdat ik van sleepasperges
hou.
Plots werd mijn droom heel
bruut verstoord:
ik bloedde aan m'n kuiten.
We werden allebei vermoord
door zo'n hovenier van
buiten.
We werden in een kist gelegd
en spoedig daarna gewassen.
Mijn rug was krom, de jouwe
recht,
jij werd dus eerste klasse.
Wat wreed toch van zo'n
hovenier
ons zó uiteen te rukken.
'k Heb jou daarna nooit meer
gezien,
want ik lag bij de stukken.
Weet je wat ik het gekke vind
?
't Is eigenlijk heel stom:
Terwijl óns leven in de grond
begint
is dat bij de mens net
andersom
