Ein läögenieërke …. waat is det!?
Jaore
geleje hawwe twieë omese van hem, ome Baer en ome Frens oet Staeveswaert, det
haorfien oetgelag.
Die twieë hawwe mitgewirktj aan
het grave van ’t Julianakanaal in Echt. Volges het book “Pey in de tijd” (op
blz. 234) is aan ’t Julianakanaal gewirktj van 1928 tot 1934. Det woor hel
wirke. Doe zóts mer èns de ganse daag mit de sjöp mótte wirke. Es se ‘ne ganse daag hads gegrave, den hads
se saoves de piep oet, tenminste: volges die twieë.
Op zó’n werk mós se gehaadj zeen en det wore zien omese en ouch die
anger wirkluuj, en daorom hawwe ze, bienao allemaol, in de tes van de bóks, ein
läögenieërke!!!. “Waat woor det den? ”
vroge weer. Volges Frans woor det ein
klein stökske van ein daakpan, anges gezag ein pannesjerf.
Hads se ‘n tiedje gegrave den woors se meug, den mós se effe stoppe om
weer op aom te kómme. Det moogdje natuurlijk neet zoa mer en ouch neet te dök
van de opzichters. Den pakdje ze det stökske pannesjerf en den begós se röstig aan de väörkantj en natuurlik, óm nog
mieë tied te wènne, ouch aan d’n achterkantj, de sjöp sjoan te kratse, zoadet
die glaad bleef. Alle aanslaag mós den vanne sjöp en ouch de leim dae
vasgeplekdj zoot, of neet natuurlijk.
Doe stóngs den effe ‘ne kieër extra te röste, oftewaal
de boel ’n bietje “te bezeike”
en daobie maakdje ze gebroek van hun läögenieërke.
Pej, 16 mei 2010
Verslaaggaever: Thei Hermans
Bron: Frenske van ome Lei
