Als het vroeger weer oktober was de herfst had zich gemeld; werd er bij potkachel en pijp een sterk verhaal verteld... De lamp die bleef nog even uit petroleum was duur als enig licht, het schijnsel van een hout- of kolenvuur.
In die tijd waren ouders thuis geëerd en heel wat mans men bad tesamen in geloof devoot de rozenkrans....
Voorwaar, de tijd die stond niet stil nog minder de techniek, wie niet modern denkt elke dag noemt men algauw: antiek... Men heeft het voor gebed of God nu immers veel te druk, er moet zonodig geld verdiend daarvoor koopt men "geluk"...
Ons hele leven is gericht op de miljoenen-dans. De mens van nu, heeft echt geen tijd meer voor de rozenkrans!
Maar..razen rampen plotseling over ons heen en zoekt de mens naar hulp en steun voelt hij zich bang, alleen. Is hij ten einde raad en daad ziet hij geen uitkomst meer; drijft hij ontredderd, zonder hoop en stuurloos, heen en weer.
Is hij de koers in 't leven kwijt geeft niemand hem nog kans, dan grijpt diezelfde mens ineens die oude rozenkrans...