START BIDPRENTJES PEY & OMSTREKEN LILBOSCH & PEY 40-45 FOTOCOLLAGE TEKSTEN GASTENBOEK INFO

TEKSTEN

Toeval

Door Jo Wijnen in De Limburger van vrijdag 26 juni 1998

Familie is toeval, heb ik altijd gezegd. Wat zou het trouwens anders zijn? Maar je moet goed oppassen met wat je altijd hebt gezegd. Want een bewering wordt gauw een gewoonte. Dan stelt ze niks meer voor. Dan bestaat ze uit alleen maar losse eindjes.

Op de begrafenis van mijn tante was het een en al familie. Er waren neven en nichten die zich al jaren in mijn geheugen hadden schuilgehouden, heel stilletjes, zoals ikzelf trouwens ook muisstil in de geheugens van de anderen zit. Zonder een vin te verroeren.

In ons geheugen is het soms zo stil dat je het bestaan van al die mensen gewoon vergeet. Maar dan gebeurt er plotseling iets. Iedereen komt tevoorschijn, verbreekt het stilzwijgen en zegt : hier ben ik weer. Dan is familie niet langer toeval, maar heeft ze betekenis. Want aan het graf van mijn tante begreep ik opeens dat het inderdaad wat betekent om familie te hebben.

De losse eindjes blijken toch aan elkaar te zitten. Ze verbinden je met je ouders en met het allang geleefde leven van je voorouders. De familie vormt een netwerk waarvan je, op een of andere mysterieuse manier, deel uitmaakt. Dat netwerk is zelfs het enige toeval in je leven dat toevallig geen echt toeval is.

Na de begrafenis namen we afscheid en gingen ieder onze eigen weg. De meesten van ons kropen weer stilletjes weg in het geheugen van de ander. Maar op weg naar huis, nam ik mij voor nooit meer tezeggen dat familie toeval is. Wat familie dan wel is ? Ik weet het nog steeds niet helemaal. Al ben ik, op de begrafenis van die tante, wel een stuk wijzer geworden.

Een idee om te lezen: "Gedenkplaat voor RIOS 1965"