Op 't kirkhaof in Pej.

Op ’t kirkhaof in Pej          19 september 2010

Ich ging mit Els nao Ech en Pej. Els ging nao de jaordeens van zien broor Hans en ich ging in Pej nao de kirk mit naef Sjaak, de zoon van zus en Sjra wo de jaordeens väör mien zöster Lies opgedrage waerdje, die noe alweer 3 jaor doad is en ein sjoan rösplaats op Annahof op Gebrook haef gekrege.

Nao de més bön ich mit Sjaak äöver  ’t kirkhaof in Pej gewanjeldj en höb alle bekèndje van vreuger in stilte gegroetj.

Väördet w’r de kirk inginge, höb ich nao lènks gekeke wo mien groataojers begrave ligke ónger ’t gazon waat ze gelag höbbe wo de graafstein geruumdj zeen. Daonao keek ich nao rechts wo Fin van Lei, ’n buurmaedje liktj, det in 1947 door ein zeekdje aan de nere doad ging. Toen haw tant Trine, de widvrouw van Lei van Naer nog mer 6 dochters. Vlakbie Fin liktj Mien van Giesberts det in 1944 ein van de ieëste granaatslachtoffers woor. Mien woor 28 jaor wie det gebäördje.

Ich bön ouch vlakbie ’t graaf van Antje van Rutten oet de Plantje gewaes en höb efkes stil gestange op de plaats wo de vrundj van Mia van tant Til van Naer liktj dae toen al indrök op mich maakdje, ómdet det de ieëste boetelenjer woor dae ich mit begroof.

Lènks langs de kirk doorloupend loog naeve de sacristie ’t graaf van ome Pieër.  Den kóm ich bie ’t graaf van mien aojers det good óngerhaoje weurtj door naef Sjaak en lènks daovan ligke miene paeterome Sef Giesberts mit zien vrouw tant M’rie, ein zöster van mien vader.

Weer slaon den rechts aaf en kómme bie ’t klein wit marmere kruutske  op ’t graaf van Gabriëlleke, ’t kiendje van mien zöster Mia en Frans Smits det in 1959 gestórve is. Ouch det graefke weurtj óngerhaoje door Sjaak, dae ouch de zörg haef väör ‘t graaf van zien vader Sjra. Es ich biej ‘t graaf van Sjra staon, zeen ich wo Lei Stams en Mia Bachus, äöverbure van vreuger, ligke. Ich zeen ouch ‘t graaf van dae Pejjer jóng dae mit det groat Hercules vleegtuug op ‘t vleegveldj van Eindhove veróngelökdje. Ich bön ouch nog efkes Jo van Mestrom goje daag gaon zègke, dae daags teväöre op de 18^de begrave woor. Jo zoot bie mich in de klas bie de meisters  Aobe, Bachus en Beulen. Jo kós hieël good lieëre. 

Mer de apotheose van mien bezeuk aan ’t kirkhaof in Pej woor ein van stómme verbazing, wie ich langs ’t begrafeniskieëtje leep. Dao stóng in miene mesdeenerstied de sjöp en de sjoap van ome Wullemke oet de zandjkoel. Ome Wullem zörgdje väör de graver. In det huuske stóng ouch de baar wo de kis inne kirk op gezatj waerdje bie de begrafenis en ouch ’t rék det door ome Wullem op ’t aope graaf waerdje gelag. Tösse de zieplenk wore kèttinge gespanne wo de kis op gezatj waerdje bie de echte begrafenis. Es weer den oetgebaedj wore en pastoar de kis nog éns gezaegendj haw, leet ome Wullem de kis mit de doaje mins d’rin  mit behulp van die kèttinge langzaam zakke. De techniek stóng ouch in daen tied al väör niks. De begrafeniskieët…. en wae stuitj dao noe te prónke?? Jao sjus, oos leef Maria. Zie vónj de naam vanne kirk “Onze Lieve Vrouw Onbevlekt Ontvangen” sjienbaar neet genóg en leet zich van det begranenishuuske ein hieël sjoan, klein, mer prachtige weuning boewe. Wie die dao woontj, woontj geine eine heilige in Ech. Ich kan mich toch waal indènke det Oos Leve Hieër neet gans zeker wis of d’r die dame in de handj kós haoje. Hae haef al de henj vol mit sómmige van zien minse, es d’r den ouch nog zörg krigtj óm zien moder, den haef d’r ’t neet gemekkelik. Ich höb häör toch mer aeve gojendaag gezag, mer höb d’r waal neet äöverdreve vrundjelik bie gekeke!

Sef.