Sjang en Mrie

Sjang en zien Mrie  

Sjang woondje in ein Limburgs dörp det Baejelim hédje. Geer véndj det op geinein landjkaart; det plaetske bestuitj allein mer in mien fantasie en die is aaf en toe hieël groat.

Sjang woor getrouwdj mit Mrie, ein flinke vrouw nao geis en lief. Sjang haw d’r zoa gezag letterlik en figuurlik de henj aan vol. Ze hele väöl vanein, neet det se den hieëlen daag sjat of sjatje taegen ein zagte, nae, ze wore gewuuen good väörein, streke zich äöverdaag waal ’ns äöver de rök,  gove zich waal ‘ns ein klein muulke en Sjang lag ouch waal ‘ns zien handj bie Mrie oppe boek. Det koom Mrie neet altied gelaege, mer soms dach se ouch: Wooróm zitjer noe neet door…?

Sjang en Mrie hawwe 3 kénjer: Antje van 20 det woor net begien gewore bie de Zusters van Liefde wovan ’t kloaster aeve boete ‘t dörp loog.

Trinke det woor 18 en hólp moder Mrie in ’t hoeshaoje. Mrie deej de was en striek väör ein paar groate en rieke families en woor mer bang det Trinke ouch nao ’t kloaster zoe gaon. Mer Sjang steldje Mrie gerös:  Mrie, esse zuus wie det wich aaf en toe mit zien kuntje  drejtj den wurtj det gein begien.
Den hawwe se nog Jantje. Dae zoot nog oppe sjoal en woor ein naokummerke ; hae woor 8 jaor.
Sjang en Mrie hawwe neet allein 3 kénjer, ze hawwe auch een beroemdje koe, eder joar een slachverke en get hoonder. Dao laefdje ze good van.  En Sjang klusdje ouch nog waal ‘ns bie de bekker of de slechter es die ’t drök hawwe.  Zoa kooste ze good laeve en kome ze niks tekort.

Sjang zien koe wól neet mieë drénke
det zat de hieël femilie aan ’t dénke.
Menieër pastoar op hoesbezeuk zag:
“Zit die koe de sjöttespatsj mer oppe kop
den drunktj die mörge weer volop.”
Nao ein waek koom pastoar nog éns kieke
Sjang leet zien bliedsjap dudelik blieke
en hae zag taege ziene zieleherder:
“Die patsj haef niks gehólpe,
mer bie mich waerdje ein idee gebaore 
en höb häör toen de kruun gesjaore.        

Ich weit neet of ’t nog zoa is, mer vreuger waerdje bie edere geistelike bie zien wiejing de kruun gesjaore; en oet ‘t versje kéntj geer ouch aafleije det Sjang bie de sjötterie woor en waal mit hert en zieël. Hae sjoot good, mit vanne beste, en drónk zich ouch eine gooie. Ester mer neet äöverdreef leet Mrie ‘m gewaere.

Lourdes en Eindhove  

Mrie zelf woor aafentoe actief boeteshoes. Zie ging den op bezeuk bie aoje van dage of bie kranke minse. Sjang leet ‘r dao gans vrie in. Allebei wore ze waal kirks mer neet äöverdreve. Mrie ging eder jaor op klein bedevaart nao de Kapel in Remunj en nao Heppeniert achter Maaseik. Ze zoe ouch ’ns hieël gaer nao Lourdes gaon. Ze woor daoväör flink aan ’t spare.  Lourdes det hoofdje väör Sjang neet, mer hae gundje Mrie die reis van herte.

De spaarpot woor bienao vol; Sjang verkoch nog get hoonder en zoa haw Mrie ’t geldj väör de reis nao Lourdes biejein. Ze ging mit de bedevaartsbös  en wie ze trök kwaam zagse: ”Ich höb Maria bienao oet de grot gebaedj en det haef mich good gedaon.”  Van de väöl kranke minse woor ze ónger de indrök gekóme en zag taege Sjang en de kénjer: “Laot ós blie en dankbaar zeen det weer nog zoa gezóndj zeen”, en det wore ze ouch!    

Wie gezag, Sjang hoofdje neet nao Lourdes; hae ging lever ’ns nao Eindhove.        En det deej d’r op eine heite zomerse daag. In zien zóndigs pak mit de bös nao Wieërtj en van dao oet mit de trein. Hae vónj alles prachtig in de stad mer hae waerdje toch ’t meis getrokke door de Bijenkorf. Dao stóng d’r op ein gegaeve ougenblik väör de lifte. Twei dikke aojere dames ginge ein lift in, de däör ging toe en de lif nao baove. Nog gein minuut later ging ein anger lifdäör aope en deroet darteldjen twieë jóng slanke maedjes. Sjang dénktj:  Geitj det hiej zoa?  Den haw ich Mrie toch móte mitnumme.  

Wie sjoan d’r ouch alles vónj, wie d’r weer bie zien Mrie toes woor sjrók die nogal, want Sjang haw twieë blauw ouge. Waat is det den noe? Sjang vertéldje: Wie ich oetgekeke woor op die lifte bön ich nao de roltrappe gegange. ’t Woor daen daag snikheit en ‘t hömme plekdje mich op mien lief. Wie ich op z’n roltrap staon stuitj väör mich ein dikke vrouw mit ein dun zieje bloomeklédje aan det hör op ’t lief plekdje. Wie ich zoa achter häör staon zeen ich det det kleid ouch tösse häör batse vasgeplekdj zit net in die gleuf. ’t Woor gein gezich en ich dach, ich kan die vrouw toch neet zoa väör sjandaal laote loupe en pakdje mit twieë vingers ’t kleid in de gleuf vas en trok ´t los, dao sloog häör kallebeske taege mien rechteroug en det is noe blauw. Ich dach, es ich det den hieëlemaol fout gedaon höb duuj ich ‘t waal trök en mit miene wiesvinger probeerdje ich det ouch mer toen kóm ’t kallebeske van den angere kantj en haw ich ouch mien lénker oug blauw. Zoa  zuusse mer det gooigheid neet altied beloandj wurdj.

Taegewéndj

Sjang loos edere daag de gezét en loesterdje ouch waal éns nao ’t nuuts es d’r bönne woor. Hae haw zien meining nogal äöver get, zoa wie äöver de poletiek,    de pries vanne aerpel of de geméndjeraod, äöver de modern kirk en de opvoeding van de kénjer. Mrie huuerdje zich alles aan mer mós Sjang regelmaotig corrigere in zien meining en det deej ze nogal dök. Op ein gegaeve moment woor det  Sjang te väöl en zag: “Mrie, doe spruks mich steeds mer taege!” en Mrie antwaordje gans in stijl: “Sjang det is neet waor!”

Hieërnaef Frans

Sjang haw eine naef, Frans, dae ein stök jónger woor, midde 40.  Dae woor geistelike en pastoar in ein parochie op ein paar kilomaeter. In ein aangrenzendje parochie zoot eine get aojere pastoar. Die twieë kósten ’t good mitein vénje en zote saoves dökker biejein mit ein good glaas wien en vertéldje zich äöver de dénger van d’n daag. Hieërnaef Frans haw ein nuuj hoeshelster. De väörige woor op laeftied en zoot noe in ‘t verzörgingshoes. De collega-pastoar vroog aan Frans wie ‘m die nuuj maag beveel. Frans antjwaordje: “Hieël good ’t hoes blinktj es eine spegel, ze is belaefdj en kan hieël good kaoke. Ein dénk is waal  lestig, zie slaopwanjeltj.  Edere aovendj róndj 11 oer löptj se door de gangk, de erm oetgstrektj nao väöre. Ich bön den altied bang det se mich van de trap aafvéltj. Ich pak häör den van achter ónger de oksels en breng ze nao häör eige béd en den kan ich oug gaon slaope. ´t Is mich get en toen vroog ter aan ziene aojere collega: “Waat zootj geer doon?”  “Och jong”, zag dae, “ich zoe oug lege…”

Tant Agnes

Dees tant van Mrie woor intösse 94 gewore en woondje noe in ’t verzörgingshoes aan de randj van ’t dörp. Háöre geis haw nog neet väöl geleje mer de bein wólle neet mieë zoa good. Zie haw ein sjoan appartementje en haw ’t nao  de zin. Ze haw ouch eine vrundj dae hédje Kees en dae haw ’t appartementje naeve det van häör. Dae verzörgdje häör kamerplantje en ging ouch nog al éns in de rolstool mit ‘r wanjele in de bönnentuin van ‘t hoes. Saoves keke ze same tv hendje in hendje en esse meug waerdjen, den gove ze zich ein kusje en gingen in hun eige kamer nao hun eige bed. Tant Agnes kóm neet oetgestuutj äöver de gooigheid en behulpzaamheid van häöre Kees en daobie zag se “Gisteraovend booj d’r mich ouch aan óm mich te helpe mit douche, mer dao hòb ich “nae” op gezag. Doe móts  de kat ouch neet oppet spek bénje!

Sjang en Mrie en de modern kuns

Al mit al woor 't Sjang neet slech bevalle in Eindhove, ondanks zien twieë blauw ouge.  Hae wildje gaer nog ’ns trök. Mrie leet 'm deze kieër neet allein gaon. En zoa ginge ze op eine sjoane daag mit bös en trein nao Eindhove wo ze ieës nao de Bijekorf ginge.  De verhaole van Sjang hawwe häör nuusjieërig gemaaktj. En ze waerdje d’r ouch efkes hieël stil van wie ze zoog waat’r allemaol te koup woor en wie duur det allemaol woor.

Nao de bijenkorf keke ze ouch nog ’ns nao 't stadhoes en rösjde zich efkes oet in de Catharinakirk, die ze erg sjoan vónje. Daonao trakteerdje Sjang Mrie op ein tas kófie en 'n stök appeltaart. 

Toen zoge  ze een plakkaat van 't van Abbemuseum hange en ze beslote dao ouch nog ’ns nao te gaon kieke. Al gauw toen ze bònne wore, wiste ze neet waat ze zoge. Ze vroge zich aaf of det kuns woor, alles waat dao hóng en stóng te prieke. Ze ginge  gauw nao de sjilderieje zaal, mer det vónje ze ouch al niks. "Verf verknoeaje", zag Sjang. En Mrie merktje op ein gegaeve ougenblik op: "Sjang, noe motse toch hie ’ns kieke, det numme ze ein sjilderie, versjrikkelik." Sjang keek, mer durfdje neet te lache, zag waal: “Mrie, zittich de bril ’ns op en kóm väör dae speegel oet."  

Saoves höbbe se same nog dök en hieël hel gelache mit die moderne kuns en väöral mit dae sjilderiejespeegel!  Sangeredaags vónje se Baejelim, hun hoes en omgaeving zoa sjoan det 't  hieël lang doerdje det se nog éns äöver Eindhove kaldjen. En ze woore hieël gelökkig en tevree in Baejelim mit zichzelf en mit waat se hawwe en det vónje ze sjoan..... al woor 't ouch allemaol neet zoa väöl!

Ein feep

Mrie en Sjang hawwe nog noat gerouktj. Vreuger vónje ze det väöl te duur. Sjang koch zich toen lever ein pilske en Mrie ein ieske. Later, wie se baeter in 't geldj zoote, wóle se d’r neet miëe mit beginne ómdet ze inzoge det rouke neet good väör de gezóndjheid woor.

Op eine daag haw Sjang zich verhöftj aan eine voorbak väör de koe en haw las van pien in de rök. De dokter kós 'm dao neet van aaf helpe en stuurdje 'm door mit eine breef  nao de neuroloog in 't ziekenhoes. Mrie ging mit 'm mit en zag väör det ze vertrokke: "Höbse dich ouch gewasse en sjoan óngergood aangedaon?  Sjang haw det bienao allemaol gedaon, zagter, mer neet det er zich allein mer een sjoan óngerbóks aangedaon haw.

Bie 't ziekenhoes aankóme, zoge ze ein bietje naeve de ingangk ein jónk vruike zitte die flink zwanger woor. De dikke boek vónj Sjang opvallendj dik en zag halfzach taege Mrie: "Die mót ein kiedje kriege." Mer det vruike zoot ouch te rouke...Sjang vlookdje éns zach väör zich oet en toen zag ter good hel: “Geer rouktj, en geer mótj ein kiendje kriege! Wétj geer ouch det rouke hieèl slech is väör det klein wich? Waat bòn ich blie det ich neet in diene boek zit!”... “Mer ich ouch,” zag toen det vruike hieèl adrem en trog nog éns aan zien segret.  Mrie wól Sjang mittrekke väöral toen dae zich leet ontvalle: “ Stòm Feep!” “Kentj ger mich zegge waat ein Feep is?”,  vroog ze nog. “Esse noe mit de segret in de móndj väör de speegel geis staon, den zuusse ein stom Feep, en noe gaon ich nao de dokter anges krieg ich van dich nog mieë pien.” Net toen Sjang zich wildje ómdrejje zoogter det 't vruike de halfopgeroukdje segret op de gróndj goeadje en mit de rechtervoot de stómp oettrooi det er allein get greumelkes äöverbleve en huuerdje häör nog zegge : “Ome ich zalder noat mieë ein opstaeke!" En Sjang:  "Kiendje, ich wens dich vas perficat mit dien verstenjige moder!"

De henj van God

Truus, het maedje vanne bure, haw eine vrundj en dae koom oet Eindhove en dae woor hieël dök in Baejelim. Die twei ginge trouwe en det deje ze in ´t kirkske van Baejelim en det waerdje ein plechtige gebäörtenis. De jong haw ein nuuj sjiek pak aan, z’n Truus woor ein hieël sjoan broed in ´t wit. De pastoar haw zien beste kasuifel aan, ‘t koar zóng en de wierouk hóng in de kirk. Jantje moogdje mit moder Mrie mit nao de plechtigheid op eine vriedigmiddig; hae haw nog vakantie. Hae woor al drek ónger de indròk van zoaväöl  chique biejein. De wierouk vónj d’r lekker ruuke en de meziek van órgel en koar maakdje d’r ein ech fieès van.

Pastoar deej de més en trouwdje ´t broedspaar. Ze móste allebei “ja” zegge op ein vraog vanne pastoar. Toen zaegendje hae ze allebei en zag toen: “Jullie namen staan nu geschreven bij al die andere namen in Gods Hand.”  Jantje dach efkes nao en zag toen:  “Mam, det kan toch neet.” Mrie probeerdje hem te kalmeren en zag det God hieël groate henj haw. Jantje waerdje stil, dach nao en zag toen: “Mam, den haw der toch baeter keeper kenne waere!”

Jantje

Jantje woor de waereld aan 't ontdekke en haw hieël väöl vraoge in det klein köpke. Moder Mrie haw 'm waal al get väörgelichtj. Zoa haw ze ‘m verteldj det de kindjes vanoet de moder kóme; mer nog neet wie ze in dae boek terech kome.

Op eine stille aovendj vroogter: “Mam, waat wore weer väördet wer  gebaore waerdjen?”

“Staof, jong, staof; det wurdj dich op Asgoonsdig gelieërdj es de pastoar dich bie ‘t askruutske zaetj...” “Mens,  gedenk dat gij van stof zijt en tot stof zult wederkere!”

“Waere weer den ouch weer staof es wer doadgaon, mam?”

“Jao jong,” zag Mrie opgeluchtj , want ze haw väöl moeiliker vraoge verwach.

Jantje haw efkes naogedach en toen zagter : “Geer mòtj éns ónger mien bed kieke, mam, dao is ter eine gegange of dao ister eine aan 't kóme!”

Tant Agnes en de bril

Tant Agnes kós op eine gegaeve  daag eine gesjreve teks neet mieë laeze en mit de gezet kreeg se ouch al get meute. Mrie haw häör al éns gevraogdj: “Zal ich mit uch éns nao de ougarts gaon, den koupe weer eine sjoane bril väör uch.” Toen waerdje tant Agnes kwaod: "Ich kan nog bés good zeen en ich höb al ein kunsgebit, ich mót al die technische hulpmiddelkes neet". Dao bleef 't väör eine hieële tied bie.

Toen häöre vrundj Kees op eine daag eine bril oet zien tes haoldje wie d’r de gezet ging laeze keek se 'm aan mit eine blik dae neet de vrundjelikste woor. Kees deej ofter 't neet zoog en trog zich nurges get vanaan. Toen tant Agnes, esse nao boete keek lang neet alles mieë good kós óngersjeie, toen de gezet laeze eine kleine ramp waerdje en toen Kees durfdje op te merke det 't sjoan woor det 'r mit de bril alles sjerp kós zeen, goof ze zich bienao äöver. Ze mós ieës nog inne gangk taege ein laeg béd aanloupe, wose zich good pien mit deej, toen woor se nao bienao ein jaor verzet äövergehaoldj.

Mer 't haw häör väöl meute gekosj. Ze ging inne rolstool mit Kees nao den dokter dae häör nao ein óngerzeuk, det se zich good leet gevalle, mit eine breef nao de opticien, de brilleman wie zie 'm numdje, stuurdje. Dao kreeg se eine sjoane blauwe bril in ein sjieke brilledoas en saoves zoot ze te geneete ómdet ze  alles zoa sjerp zoog.  Mrie en Sjang hawwe 't gehuuerdj vanne nuje bril en ginge drek nao 't  bejaardenhoes óm de bril te bewónjere. Tant haw de bril neet op. Mer maakdje hieël plechtig de brillledoas aope en zat zich de bril op. Ze keek róndj, zoog toen Mrie en Sjang die ze toch waal efkes eine tied neet gezeen haw en zag toen: “Mer minsekenjer, waat zeentj geer oad gewore!”

Nicole, de beukskesbioloog

De bure van Mrie en Sjang wore gooi, eenvoudige minse die zich Oije sjreve. Ze wore  get aojer den Sjang en Mrie en ginge den ouch al gaw nao ’t verzörgingshoes om dao hun leste jaore door te brénge.

Ze hawwe allein mer eine zoon, Huib, dae in ’t hoes bleef wone. Hae woor nogal gelieërdj en haw ein gooi baan aan de rechbank in Eindhove. Hae woor neet getrouwdj en wie zien aojers weg wore, veuldje hae zich toch waal allein. Al gaw lieërdje hae ein net vrolik  maedje kenne, Nicole, det ein paar jaor biologie in Amsterdam gestudeerdj haw. Huib woor ieës get verlaege gewaes, mer hae vónj Nicole mit zien sjieke Haagse moel hieël leef en noe d’r allein zoot, durfdje hae inéns. Nicole woor hertstikke blie det dae brave Huib eindelik get aafsprökskes mit ‘m maaktje.  Hunne vriejerietied woor heftig, mer kort.    Al flot ginge ze trouwe. Op de trouwdaag zote auch Sjang en Mrie,Trinke en Jantje inne kirk; zie wore ouch oetgenuuedigdj op ’t huweliksdiner. Sjang haw get meute mit det Hollands muulke van Nicole, mer vónj ’t  toch ein leef vruike en Mrie woor der weg van!

In de ieëste waeke det Nicole zien waeg mós vénje in Baejelim stóng Mrie altied  klaor óm te helpe en óm ‘m de waeg te wieze. Nicole vónj ’t prachtig in ’t hoes van de sjoanaojers, same mit Huib. In de kortste tied haw ‘t ’t väörtuintje op orde: det wiltj zégge, ‘t wis neet zoa gaw waat  ‘t mós plantje, mer Sjang en Mrie stónge drek klaor óm te helpe wie se zoge det Nicole zich geine gooie raod wis. Achter ’t hoes stónge nogal get fruitbuim en verder woor ’t wei.

Väör Huib waerdje ’t laeve gans nuuj en hae woor nog steeds zoa verleefdj op zien Haags vruike det ter alles väör ‘m äöverhaw.

Noe haw Nicole al ein paar kieër bie Mrie en Sjang nao de koe, de hoonder en ’t verke gekeke en ze bewónjerdj. ’t Woor d’r bienao kepot van. Óp eine daag vroag ‘t aan Huib of ’t ouch ein koe en get hoonder moogdje höbbe. Ein slachverke hoofdje neet, want det waerdje in november geslachtj en det krege ze noat op. Noe bleek det Nicole bioloog woor…  mer dan waal ’n bioloog oet de beuk! Die koe vónj ze zoa leef det ze Mrie vroog waat zo’n koe waal zoe  koste. De pries veel mit, Huib wól die koe waal väör ‘m koupe, mer ’t mós lieëre melke.  Toen Mrie ‘m vertéldje det ein gooi koe waal 40 liter melk goof, sjrók ’t trök. Nicole goof Mrie dees vergelieking; eine groate auto slurpt benzien en eine kleine haef mer ein bietje nuuedig. Es weer den éns ein klein koe , ein kelfke koupe, den zitte weer lang neet mit zoaväöl melk. Toen Mrie oos leef biologe dudelik gemaaktj haw det ein kelfke gein melk goof mer waal zelf drónk, begós oos theoretisch biologe langzaam aan ein biologe van de praktijk te waere. ‘t Zat zich op aanraoje van Sjang en Mrie koe en kalf mer oetde kop, mer get hoonder, det zoe toch waal get laeve in hoes en hóf brénge….Huib bestéldje de tummerman dae achter ’t hoes ein sjoan hoonderhok boewdje en al gaw zote dao 10 hoonder in die genote want Nicole voordje se good. 

Nao ein paar  maondj keek Nicole toch een bietje sip, omdet ’t méndje det es die hoonder good gevoordj waerdjen, ze  klein kuukskes zoewe kriege. Toen haw Mrie ‘m hieël verzichtig duudelik gemaaktj det die hoonder zónger haan  gein kuukskes krege want vrouwe kóste ouch gein kiendjes kriege es ter neet eine man aan te pas koom. Drie daag later sjrók Sjang van ’t spektakel in Nicoles hoonderhok. Wie der ging kieke zoogter det zich 10 hane nao ’t laeve stónge. En Nicole de traone in de ouge. Sjang maaktje ‘m dudelik det eine haan waal genóg woor väör 10  hoonder; mer Nicole haw aan de minse gedach 1 op 1. Mer eine haan op 10 hoonder, dao méndje ’t van, det die 9 anger hoonder den te lang op hun bäört móste wachten. Det praktische biologische probleem woor ouch opgelosj en Nicole vónj de gelagdje eikes lekker! En daonao in ’t nuje väörjaor lepe ouch de ieëste kuukskes door den hóf. Nicole genoot van ’t laeve in Baejelim, ’t genoot vanne kuukskes en van zien hieël ómgaeving mer extra van Huib, dae leve mins, en van tant Mrie en ome Sjang, die gooi minse. Toen Nicoles moder oet den Haag éns beldje om te vraoge wie ’t mit ’m ging, zag Nicole hieël opgewektj en blie: “Ma,ik leef hier in een klein paradijs, de kuikentjes zijn zo schattig en Huib is zo lief en oom Sjang en tante Marie zijn zo’n lieve buren; ik versta ze wel niet altijd, maar dat hoeft ook niet zeggen ze zelf. Maar ik ga wel Limburgs leren . Ik weet al ja is jao, nee is nae, dag is gooijen daag! Ook de mensen in het dorp zijn zo aardig. Ik weet zeker dat ik van hier nooit meer wegga!” 

Nao dit telefoongesprek veuldje ’t zich opéns neet mieë zoa lekkeren nao ’t aovendaete woor ’t misselik en mós ’t alles äövergaeve. De volgendje mörge koom die misselikheid weer trök; Huib woor al vreug nao zien werk en Nicole durfdje in zie ieëlenj neet allein te blieve en ging mit traone on de ouge nao tant Mrie. Die sjrók ieës, mer zag toen kordaat: “Nicole, weer gaon efkes same nao de dokter, dae maaktj dich waal baeter.”  Mrie dach bie zich zelf det die krankheid waal éns ein hieël gezónj krankheid kós zeen…  ‘t Haw in zien wiesheid en ervaring geliek. De dokter óngerzóch Nicole en kóm al gaw tot de conclusie det Nicole moder ging waere en det ’t al get maondje zwanger woor. Mrie haw eine stille glimlach ómme  móndj toen Nicoles móndj aopeveel en mit traone äöver de wange pakdje ’t  zich d’n dokter en goof dem ein flinke moel en toen veel ’t Mrie inne erm. Bienao huppelendj ginge ze nao hoes; dao waerdje ’t graote nuuts aan Sjang en Trinke gezag; dae stoere Sjang vaegdje zich mit de rök vanne handj door de ouge. Nicole kós van gelök de hieële daag niks mieë doon en haopdje mer det Huib vreug thoes woor. Ze vertéldje’m  waat d’n dokter gezag haw en ze wore mieë den hieël gelökkig. Huib waerdje d’r stil van en woor mer bang det Nicole zich neet röstig genóg heel. Väör Mrie brook noe eine drökke tied aan, want zie wildje Nicole helpe mit ’t ontruume van de kenjerkamer en  de oetzet koupe väör de kleine. Ouch Sjang maakdje zich verdeenstelik; dae ging de kamer opnuuj behange en zat de rame en de däore vanne kenjerkamer opnuuj inne verf. En noe woor ’t wachte. Mrie vertéldje van häör bevallinge van Antje, Trinke en Jantje. Nicole vónj det de praktische colleges van Tant Mrie väöl baeter wore den ’t geklets oppe universiteit. En toen kóm de daag worop ze zoa gewachtj hawwe. Huib haw zich ein waek vrie gevraogdj en deej get opruumwerk in en róndj ’t hoes.

Hae woor d’r neet bie toen de vroedvrouw Nicole hólp bie de gebaorte van hun klein leef maedje! Gelök straoldje neet allein van de twieë jóng aojers aaf; ouch Sjang en Mrie wore aeve blie. Toen ze huuerdjen det ’t kiendje Marietje zoe heiten en bie het Duipsel de namen kreeg van Hubertina, Johanna, Maria en dus nao Huib en Sjang en Mrie genumdj waerdje, kós Mrie de traone neet mieë inhaoje en leetse van bliedsjap rolle! De naam Marietje woor natuurlik de dank van Nicole en Huib väör alles waat Sjang en Mrie väör de jong aojers gedaon hawwe. Daen aovendj loge Mrie en Sjang nog lang wakker en ze ginge pas hieël laat slaope.

Ich moog dit verhäölke toch waal besloete mit de conclusie det de besjreve gebörtenisse in dit verhaol gelédj höbbe toet groat minselik gelök zónger det dao eine haop geldj of riekdom väör nuuedig woor.

Ich haop det ’t neet ein op zich staondje gebörtenis woor! 

BEDANKTJ!

Intösse verstreke de jaore in Baejelim. Mrie en Sjang waerdjen awd. Hun kénjer ging 't good: Antje woor algemein äöverste gewore van de congregatie van de Zösters van Liefde en regeldje väör die vrouweclub alles wie ein klein Mrie. Trinke woor getrouwdj mit eine leraar Duits en woondje in Nijmegen. Det woor mit ziene mins ein bietje treurig want 't kós mer neet in verwachting kóme. Jantje, ’t naokummerke,  via 't atheneum en de universiteit in Eindhove (woor der aafgestudeerdje es ingenieur) noe väör Philips in Brazilië. Mrie en Sjang wore gruuets op hun hieèl verleje.

Nicole en Huib hawwe nao Marietje - det intòsse oetgegreudj woor toet ein sjoan vrouw nao lief en geis - ouch nog twei jónges gekrege, Hub en Niek.

Mrie woor eine kieèr hieèl krank gewaes, mer heel mood. Ze woor aaf en toe get verwardj en woor bang óm doad te gaon. Toen ze krank woor, kreeg ze väöl bezeuk en haw ein prima verzòrging. Det deejen Sjang en Nicole en es ´t mós ein zòster vanne thuiszorg.  Ze kreeg ouch eine kieèr bezeuk van hieërnaef Frans, de pastoar, dae inmiddels ouch al gries gewore woor. Zittendj naeve zien tant heel der häör handj vas, zoog det Mrie opéns ein bietje ónròstig waerdje. Ze wis, es bie kranke minse de geistelike op bezeuk kóme, det ´t neet mieè lang zoe doere.  Opéns vroog ze aan häöre hieërnaef of ze ouch kós biechte en ze vertéldje Frans det ze zoa wulps en ónfatsoelik mit Sjang woor gewaes.  “Mer tant, waat geer mich nou opbeechtj kan toch neet op de laeftied daetj geer noe hòbtj. Det zeen zoagenaamdje zunj die allein jóng minse kenne begaon en die biechte ze neet éns mieè.” Jao Frans, ´t is waal mieè den 50 jaor geleje, mer ich dénkter nog zoa gaer aan en ich kal d’r ouch waal éns äöver, ´t woor toch zoa sjoan en leef.” Frans goof häör ein kruutske, drónk ziene kofie op en zag tant Mrie en ouch Sjang gooiendaag, want hae veuldje aan det hae es  geistelike allein mer bang maaktdje. Wie se mit Sjang allein woor waerdje ze weer ròstig, Sjang goof hàòr ein muulke, pakdje Mries handj en ze bleve zoa nog lang bie ein zitte. 

Ein paar jaor later veel Sjang vanne trap aaf, brook zien häöp en stoorf ein paar daag later. Nao zien begrafenis woor Mrie neet mieè te truueste en ging van verdreet  ein paar daag nao Sjang ouch doad. Zie waerdje bie Sjang in ´t graaf gelag. De kénjer zäörgdjen d’r väör det t’r nao ein paar maondj eine prachtige graafstein op hun graaf stóng mit de tekst:

Mrie en Sjang, geer woortj gooi en prachtige minse. Weer danke uch väör alles waat geer väör ós gedaon hòbtj!  Eur kènjer en ederein oet eur omgaeving.

P.S.  Es sjriever van dit verhäöl zégk ich... Mrie en Sjang, ich bedank mich bie uch, omdet ich uch zoa lang in miene kop hub moge hòbbe!