DE KIRK VAN PEJ
Aan de kirk van Pej höb ich mien hert verpandj,
’n sjaoner kirk is d’r neet in Nederlandj.
D’rnaeve en d’rin bön ich graot gewore,
ónger dae sjaone spitse tore.
Mit mien vader en mien moder greudje ich
dao op
van pestoar Cramer en vanne köster, ome Harie,
kreeg ich ze waal èns oppe kop.
Wie sjaon ’t woor mit wierouk en gewiedj water
besefdje ich pas later, väole jaore later.
Ich zeen die kirk noe zoa gaer,
Denk den aan det ónvergaeteleke „vreuger”.
Dao kan ich neet ómhaer.
