Jutten Betje

            Betje Jutten (96 jaar)

       weduwe van Leon Roch

Haar levensverhaal begint in 1920, toen zij in Pey geboren werd. Haar vader heeft zij nooit gekend, hij overleed voordat Betje geboren werd. Betje mocht verder leren en behaalde het diploma van de MULO.  Zij werkte in winkels in Roermond en Maastricht. Na de oorlogsjaren brak een tijd van vrede en liefde aan. Betje vond de liefde van haar leven in Leon, een jonge Poolse man. Uit de band van hun huwelijk werden drie kinderen geboren: Jos, Mientje en Marlène. Mientje overleed plotseling op jonge leeftijd. Betje was een zorgzame moeder en een gastvrije vrouw. In de winkel bij Tant’ Riet Op de Slek leerde zij hoofdrekenen als de beste. Betje had hart voor degenen die het minder goed hadden en zorgde dat er altijd een hele vracht mee kon naar Polen. Een van de mooiste ervaringen in haar leven was de geboorte van kleinzoon Boris. Het overlijden van haar moeder en Leon raakte haar diep. De laatste jaren begon ze te sukkelen met haar gezondheid en werd haar wereld kleiner. Ze had maar één verlangen, dat was “thoes blieve”.  Heel bijzonder leunde zij op Marlène,  die haar iedere dag bezocht en geholpen en vertroeteld heeft. Ook met de meisjes van Vleugelzorg bouwde ze een bijzondere band op. Toen Jos ziek werd en overleed bleef ze vertellen dat het niet klopte: “Iemand die zo oud is hoort niet iemand die nog zo jong is te overleven”. Betje hield zich vast aan haar geloof en ontving thuis de Communie. Nu is zij verenigd met al degenen die haar zijn voorgegaan.

Nu ben je voorgoed thuis,

alle zorgen verleden tijd;

bij God, kind aan huis,

gelukkig tot in eeuwigheid.