De brandspuit van Pej

Truus Peerboom wist dat er een gedicht bestond over de brandspuit van Peij.

Baer Jeuken van de Wolfsberg zei dat hij dat gedicht kende en schreef het voor haar op.

 

De brandjspuit

 

Eine jong ging nao sjoal en zag taegen zien zösterke Trien

Zegk op de Wolfsberg dao ligkt ein klein vleegmesschien

Och bus ze bedonderd, loat dich neet beleege

Det is de brandjspuit, die kan neet vleege

Det is de Pejjer spuit, die lidtj aan t.b.c.

Die wol nog noa de brandj mer det veel her neet mee

Ze koom nog tot op de Wolfsberg en dao kwakdje ze neer

Door ein beroerte getroffe, ze kos neet meer

Ein rad haw losgelaote, det zoot neet stevig vas

Wat ken ze mei verwachte van zone aoje kas

Van oas brandjspuit, die oad en gries is

En gans verrateldj en van de wies is

Doa loag se noe in deepe onmach, waat eine strop

Eederein sag die komtj der neet mei boavenop

Unne angere mendje en dem geleuf ich ’t meest

De spuit van Pej is der nog noait boaven op geweest

Mer toch de spuit van Pej woar altied biej de handj

Woo die versjeen doa woor de zaak zoa afgebrandj

Weer sture de spuit van Pej mer gauw noa Mokum toe

Wer zeen det ongeluksdengk al joare moe

 

Det is alles waat ich weit

Ger gedoan

Gegroet H.M. Jeuken