Jeuken Betje

Betje Jeuken (90 jaar)

         weduwe van Jan Dircks

Betje werd op 18 okt. 1923 geboren op de Brugweg in Pey en heeft haar hele leven op die plek gewoond en gewerkt. Als jong meisje hielp ze al mee met haar ouders in hun cafébedrijf, totdat ze later het bedrijf overnam. Op 38-jarige leeftijd trouwde ze met Jan Dircks en uit dat huwelijk werden een zoon en een dochter geboren.

Zowat 70 jaar heeft Betje achter de tap gestaan, trad haar gasten innemend en vriendelijk tegemoet, zorgde dat ze zich daar welkom voelden, maar wist tegelijk ook met vaste hand haar huis en bedrijf te besturen. Ook toen haar zoon het bedrijf overnam, hield zij haar plaats vast, zolang als haar gezondheid dat toeliet.

Toen die haar in de steek liet – en dat was op ruim 90-jarige leeftijd - was het dan ook meteen “einde oefening!” Na een week in het ziekenhuis te Sittard overleed ze op 25 februari 2014. Op 1 maart namen wij afscheid van haar in de parochiekerk van Pey en werd ze bij haar man bijgezet op het parochiekerkhof. Rust in Vrede!

Mam, een sterke vrouw!

Als je aan haar denkt, denk je aan het cafe, altijd werken, geen tijd.

Als kind, staand op een kratje, begon ze met glazen spoelen bij haar ouders en al gauw werd ze biertapvrouw zoals Leo dat als kleuter noemde. Dit heeft ze ruim 70 jaar gedaan.  

Ruim 70 jaar!

Hoeveel glazen bier heb je dan wel niet getapt?

Tappen op je eigen manier, met deze manier zou je nooit een biertapwedstrijd gewonnen hebben.Hoeveel mensen heb je dan wel niet ontmoet?Hoeveel verhalen heb je dan wel niet gehoord?

Jouw motto was: horen, zien, zwijgen.

Zelf heb je nooit een druppel alcohol gedronken, achter de tap moest je helder blijven en de regie houden.

Op 38 jarige leeftijd trouwde ze met Pap, die woonde notabene 100 meter verder,  waarschijnlijk zo laat omdat ze geen tijd had. Ze had zwangerschapsvergiftiging toen Leo werd geboren en volgens de dokter kon je beter geen kinderen meer krijgen. 13 maanden later werd ik geboren, gezond en wel. Mam liet zich niets verbieden. Jaren geleden vertelde ze: ik heb veel risico’s genomen, ik was nergens bang voor. 

Mam kon sappige verhalen vertellen over de cafe-tijd: de Italianen en Polen uit het gezellenhuis van Lilbosch zorgden voor gezellige avonden, men vroeg zich af of je Italiaans sprak want bij jou was nooit ruzie in het cafe. Zij zei: als de gemoederen oplaaiden deed ik de deur open en wees naar buiten en zei Fussbalplatz. Daarna zorgde je dat de eventuele verwondingen werden verzorgd want je was tenslotte bij het Rode Kruis in de oorlog. Rios was ook een onderdeel van het cafe, dit getuigen de bloemen op je kist, rood en wit waren je kleuren en je was trots op de Landskampioenen. De bloemist heeft opdracht gekregen er geen blauw lint aan te hangen, want ja: je kent die van Echt!! Drukke tijden, die na het vertrek van Rios naar Echt werden opgevuld met Cafevoetbal, Zaterdag en soms zelfs zondag werd er gespeeld. Samen met Pap bouwde je de kegelbaan en er kwamen kegelclubs bij, naast de vaste kaartclubs, die jaren zouden blijven. 

Ook kon ze verschrikkelijk “streven” met name over de politiek. De gemeentelijke politiek wel te verstaan. Zij had een duidelijke mening, die liet ze dan ook horen. Haar bloeddruk liep behoorlijk op bij het “streven”. Andere keren  hoorde je haar tot achter in de keuken smakelijk lachen om de grappen in het cafe.  

Noodgedwongen moesten jullie stoppen met de zaak omdat Pap ziek werd. Pap vulde de tijd met de tuin en jij met bloemschikken, je had nu tijd voor jezelf. Ook het oppassen op Koen en Veerle vond je geweldig. Leo nam de zaak over en ging weer open, gelukkig, want nu gingen jullie beiden verder waar jullie waren gestopt. Toen Pap stierf ontstond een grote leegte en had jij een invulling, het cafe. 

Vlak na de dood van Pap kwam je in het ziekenhuis met een gesprongen aneurysma in je hoofd. Je was een sterke vrouw en hier kwam je ook weer uit, de dokter zei op de controle: mevrouw, hier kunt u 100 jaar mee worden maar geen gekke dingen doen. Jij vroeg aan de dokter: wat noemt u gekke dingen? Hij antwoorde: nou, bijvoorbeeld tennissen. Gelukkig zei ze: dat ga ik niet doen, daar heb ik geen tijd voor, ik moet werken. Ze was toen 74 jaar.

De laatste jaren bestonden voor haar uit het tevreden terugkijken op haar leven en verhalen vertellen die met haar leven samenhingen. Je bleef maar vertellen over de oorlog. Je was tevreden met je plek in de woonkamer met uitzicht op het tankstation. Elke maandag koffiedrinken bij Lies. We hebben afgelopen oktober je 90^e verjaardag gevierd.  Hier kwam vorige week een einde aan door je herseninfarct. Zo sterk als je in het verleden alles hebt overwonnen, zo zwak was je nu. Het afscheid was niet makkelijk maar we kijken terug op een sterke vrouw die ons als voorbeeld kan dienen. 

Achter het buffet hing vroeger een tegel met de tekst:

In de hemel is geen bier daarom drinken wij het hier”

Dat zou vanaf vandaag zomaar anders kunnen zijn. 

Bedankt mam!